Logorytmika

 

Logorytmika to jedna z metod stosowana w logopedii, oparta na muzyce i tekstach słownych, połączona z ruchami całego ciała. To forma połączenia rytmiki i terapii logopedycznej, aby oddziaływać na sferę słuchową, słuchowo – ruchową i ruchową. Głównym celem jest korygowanie wad mowy i zaburzeń słuchu, a przy tym uwrażliwienie na cechy wspólne dla muzyki i mowy takie jak: rytm, melodia, tempo, dynamika i barwa dźwięku.

Przykłady zabaw:

Gimnastyka narządów mowy

 

• Wiewiórka sprząta swoje mieszkanie

Osoba prowadząca prosi, by dzieci słuchały opowiadania i powtarzały wykonywane przez niego ćwiczenia. Wiewiórka rozejrzała się po swojej dziupli (dzieci przesuwają językiem po podniebieniu górnym, wewnętrznych ścianach policzków, podniebieniu dolnym). Zauważyła duży bałagan. Postanowiła zrobić porządek. Zaczęła od odkurzania sufitu dziupli (przesuwają językiem od przodu do tyłu jamy ustnej po podniebieniu górnym), zdjęła też firanki (liczą czubkiem języka górne zęby) i włożyła je do pralki (motorek wargami). Po chwili pralka zaczęła płukanie firan (dzieci „przepychają” powietrze wewnątrz jamy ustnej). Wiewiórka odkurzyła też ściany (przesuwają czubkiem języka po wewnętrznej ścianie policzków) oraz podłogę (przesuwają czubkiem języka za dolnymi zębami). Rozwiesiła firany (ponownie liczą czubkiem języka górne zęby). Dumna wyjrzała z dziupli, spojrzała w górę (dzieci sięgają językiem w kierunku nosa), spojrzała w dół (sięgają językiem w kierunku brody). Rozejrzała się w prawo i lewo (przesuwają językiem do prawego i lewego kącika ust). Wszędzie był porządek i wiewiórka radośnie się uśmiechnęła (szeroki uśmiech).

• Orkiestra – zabawa muzyczna ze śpiewem

Jestem muzykantem konszabelantem (śpiewa prowadzący)
I my muzykanci konszabelanci (dzieci)
Ja umiem grać (prowadzący)
I my umiemy grać (dzieci)
na trąbce/flecie/bębnie… (prowadzący)
na trąbce… (dzieci)
tru-tu-tu-tu, tru-tu-tu-tu (wszyscy)
tru-tu-tu-tu, tru-tu-tu-tu/
fiu-fiu-fiu-fiu fiu-fiu-fiu-fiu/
bam-bam-bam-bam bam-bam-bam-bam…

 

Zabawy słuchowa

 

• Wiewiórki do dziupli

Prowadzący rozdaje dzieciom klocki i prosi, by każde z nich wybrało inne miejsce w pokoju i ułożyło klocek, który będzie symbolizował dziuplę- dom.  Dzieci – wiewiórki spacerują pomiędzy domkami w rytmie podanym na bębenku. Po ustaniu rytmu, każde z nich wraca do swojego klocka i wykonuje po dwa wdechy i wydechy nosem przy otwartych ustach z językiem ułożonym na podniebieniu górnym. Następnie nie zmieniając układu narządów mowy, przełyka ślinę. Zabawę powtarzamy dwukrotnie.

Bębenek można wykonać samemu – https://www.youtube.com/watch?v=AtGUqwsHtNg

Sam dźwięk – https://www.youtube.com/watch?v=-5IKy7prbHI

Zabawy oddechowa

 

• Gazetowe kulki

Kierujący zabawą proponuje, by dzieci z leżących przed nimi gazet ugniotły po dwie kulki i ułożyły na otwartej dłoni. Następnie wykonały wdech nosem i silnym wydechem ustami zdmuchnęły kulki. Zabawę powtarzamy trzy razy. Możemy dodać że której osoby kulki zostały zdmuchnięte najdalej otrzyma ona od nas nagrodę w postaci przykładowo cukierka.

• Pada deszcz i świeci słońce na majowej łące 

Każde dziecko trzyma w rękach arkusz gazety. Dzieci poruszają się po sali przy muzyce, wyobrażając sobie, że znajdują się na łące – świeci słońce, ptaki pięknie śpiewają, więc dzieci są wesołe, podskakują, głęboko oddychają świeżym powietrzem. Nagle pogoda zmienia się (dzieci naśladują prowadzącego):

wieje lekki wiatr: dmuchanie w gazety,
wieje silny wiatr: machanie gazetami;
pada deszcz – mżawka: delikatne stukanie w gazetę jednym palcem; większe krople: stukanie mocniejsze, ulewa – uderzanie całymi dłońmi o podłogę;
ukrycie się przed deszczem pod liściem – gazetą;
burza – machanie gazetami nad głową, klaśnięcie w dłonie z gazetą;
omiń kałuże – przeskakiwanie przez rozłożone gazety.

Po zabawie dzieci kładą się na plecach i słuchają odgłosów łąki (muzyka). Wykonują też ćwiczenia oddechowe – wciągają powietrze nosem i wydychają ustami, obserwując unoszenie się i opadanie klatki piersiowej.

Ćwiczenia wyrabiające poczucie świadomego ruchu

 

• Zabawa „Wiatr”

Tworzymy dla dzieci labirynt (tor) np. z woreczków, butelek, ciuchów, butów. Dzieci chodzą między labiryntem. W tle słychać muzykę z odgłosami wiatru. Gdy jest spokojna, dzieci chodzą na palcach w umiarkowanym tempie. Nagle zrywa się wichura, dzieci biegają w różnych kierunkach robiąc obroty z uniesionymi rękami w górze dookoła siebie i udając dźwięki wiatru.

Ćwiczenia rozluźniające

 

• Zabawa „Balonik”

Każde dziecko otrzymuje balonik do nadmuchania. Po nadmuchaniu prowadzący przebija go szpilką. Po tym dzieci naśladują balony- nabierają dużo powietrza i udają, że pękają, kładą się na dywanie i swobodnie oddychają przez nos, rozluźniając swoje mięśnie.

 

Julia Cieciuch

Logopeda